Krosno żakardowe

Source: http://www.columbia.edu/cu/computinghistory/jacquard.html

Zdjęcie: Frank da Cruz, 1984 (jak widać w chińskiej wersji książki „US Textiles Hang in with High Tech” autorstwa Alicii Hills Moore, Fortune China Magazine, sierpień 2001, s. 36). Kliknij obraz, aby powiększyć.

To działające krosno żakardowe znajduje się w Shelburn Museum niedaleko Burlington w stanie Vermont (USA). Po lewej stronie, na środku, po drugiej stronie krosna, widać jasną „talię” dziurkowanych kart kontrolujących krosno. Na górze znajduje się „czytnik kart”. W rzeczywistości talia jest pętlą; karty są przymocowane krawędziami do krawędzi i krążą w kółko przez czytnik, tworząc powtarzający się wzór. Skomplikowane projekty tkanin z XIX wieku były wysoko cenione i czasami – we wczesnym przypadku piractwa komputerowego – talie kart były kradzione przez konkurencyjne fabryki tekstyliów.

System żakardowy został opracowany we Francji w latach 1804-05 przez Josepha-Marie Jacquarda, udoskonalając oryginalny projekt karty dziurkowanej krosna Jacques'a de Vaucansona z 1745 roku. Karty dziurkowane kontrolowały działanie krosna, umożliwiając automatyczną produkcję skomplikowanych tkanych wzorów .

Pomysł karty dziurkowanej został później przyjęty przez Charlesa Babbage'a około 1830 roku do sterowania jego silnikiem analitycznym, a później jeszcze przez Hermana Holleritha do zestawiania spisu ludności w USA z 1890 roku . Powyższe zdjęcie (z innego krosna) pochodzi z [ 69 ] i przedstawia karty dziurkowane nieco wyraźniej.

Jak powiedziała Lady Ada Lovelace ( pierwsza programistka na świecie ) na temat wykorzystania kart perforowanych jako środka sterującego silnikiem analitycznym Babbage , „silnik analityczny tka wzory algebraiczne, tak jak krosno żakardowe tka kwiaty i liście”.

Trudno przecenić znaczenie kart dziurkowanych w tkactwie. Przed ich wprowadzeniem konieczne byłoby zbudowanie (lub skonfigurowanie lub zmodyfikowanie) krosna dla każdego konkretnego wzoru tkaniny, podczas gdy przy sterowaniu kartami perforowanymi to samo krosno mogłoby wytwarzać nieograniczoną liczbę wzorów, po prostu zasilając je różnymi kartami. To samo dotyczyło wczesnych komputerów elektronicznych; chociaż dane do zadania były zwykle odczytywane z kart perforowanych, etapy zadania — program — były albo podłączone na stałe do komputera (jak w tabulatorze spisu ludności Holleritha z 1890 r.), albo kontrolowane za pomocą wtyczki(Tabulator Holleritha z 1906 r. i większość późniejszego sprzętu komputerowego do późnych lat czterdziestych XX wieku, kiedy odrodził się pomysł Babbage'a i Lovelace'a, aby czytać instrukcję obsługi (sam program) z kart, na przykład w drukarce stołowej IBM obsługującej karty w 1945 r. (w pewnym stopniu ) lub w swoim zaprogramowanym kalkulatorze kartowym w latach 1946-47.